Kochani!

   Chciałam bardzo podziękować za tak liczny udział w naszym I Zjeździe do którego doszło dzięki Wam.
Z Waszych listów czerpałam energię do "benedyktyńskiej" pracy.
   Wasza serdeczność, czułość, bezpośredniość i radość uświadomiły mi, że staję się cząstką wielkiej rodziny i pracuję nie dla czegoś ale dla kogoś. Ludzie dotąd nieznani stawali mi się bardzo bliscy. Może to dla Was proste i oczywiste, ale dla mnie, osoby niesłyszącej, ten nagły, rozbudowany kontakt rodzinny był czymś nieprawdopodobnie trudnym do wyobrażenia i zrealizowania.
   Szukanie "korzeni" stało się symbolem dającym poczucie ciągłości rodzinnej i odpowiedzialności za własny wkład. Szczególne słowa wdzięczności należą się naszym seniorom, którzy w najtrudniejszych latach niewoli, wojen, zesłań, biedy i głodu dali życie tak licznej gromadzie, zaszczepiając wiarę, poczucie własnej wartości, godności, patriotyzmu, pracowitości, odpowiedzialności, a przede wszystkim szacunku dla trwałej, zdrowej duchowo rodziny.
   Chciałabym w tym miejscu wyrazić uznanie tym wszystkim skromnym i cichym przedstawicielom naszej rodziny, którzy żyjąc z dala od "zgiełku świata" dokonują w swoim życiu rzeczy wielkich i niepowtarzalnych. Myślę o swoich Rodzicach, nieobecnych na zjeździe. Ich starania i wyrzeczenia doprowadziły do niezwykłego osiągnięcia. Obie z siostrą jako niesłyszące skazane byłyśmy na ukończenie zaledwie specjalnej zasadniczej szkoły zawodowej dla głuchych i nieciekawe życie w zamkniętym "świecie ciszy". Tylko dzięki Rodzicom możemy teraz mówić, że "bez kłopotu" zdałyśmy normalnie maturę i ukończyłyśmy trudne studia. Tylko dzięki ich wspaniałej pomysłowości i żelaznej konsekwencji mogę bez kompleksów i strachu służyć teraz swoją wiedzą i umiejętnościami.
   Bardzo bym chciała, aby nasz zjazd stał się początkiem odrodzenia Rodziny tej małej naszej i tej wielkiej ludzkiej.

   Na zakończenie jeszcze parę strof autorstwa mojego Taty, Albina, dedykowanych nam wszystkim.